تاثیر منبع نیتروژن و بازدارنده نیترات سازی 3، 4- دی متیل پیرازول فسفات بر کارایی مصرف نیتروژن گندم در خاکهای مختلف

یکی از مشکلات تولید گندم در جهان کارایی پایین مصرف نیتروژن می­باشد. بنابراین به­منظور بررسی تأثیر بازدارنده نیترات­سازی 3، 4- دی متیل پیرازول فسفات بر کارایی مصرف نیتروژن، آزمایشی به­صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با دو عامل نوع کود نیتروژن در چهار سطح (عدم مصرف نیتروژن (شاهد)، اوره، سولفات نیترات آمونیوم و سولفات نیترات آمونیوم با بازدارنده نیترات­سازی 3، 4- دی متیل پیرازول فسفات (DMPP)) و نوع خاک در 10 سطح (خاکها با خصوصیات فیزیکوشیمیایی مختلف) با سه تکرار در دانشگاه شهرکرد بر روی یک رقم گندم بهاره (رقم بهار) در سال 1389 انجام شد. براساس نتایج حاصله، کاربرد بازدارنده نیترات­سازی DMPP تأثیری بر غلظت آمونیوم و نیترات خاکهای مختلف در هر دو نوبت نمونه­برداری 45 و 90 روز پس ­از کشت، احتمالا به دلیل افزایش جذب نیتروژن توسط گندم، نداشت. نتایج نشان داد کاربرد بازدارنده نیترات­سازی DMPP به ­همراه سولفات نیترات آمونیوم، کارایی زراعی و بازیافت نیتروژن اندام هوایی و دانه را در تعدادی از خاکهای مورد مطالعه به­طور معنی‌داری (05/0P≤) در مقایسه با سولفات نیترات آمونیوم و اوره افزایش داد. به طوری که میزان این افزایش در خاک­های مختلف برای کارایی زراعی و بازیافت نیتروژن اندام هوایی به­ترتیب در حدود 4/8 تا 7/27 و 4/13 تا 5/31 درصد نسبت به اوره بود. بر مبنای نتایج حاصله کاربرد بازدارنده نیترات­سازی DMPP می­تواند به­عنوان روشی مناسب برای افزایش کارایی مصرف نیتروژن در گندم محسوب گردد.